Pchły

Najbardziej popularną dolegliwością u psów są pchły, maleńkie pasożyty, które rozmnażają się w środowisku zewnętrznym.. Dlatego likwidujemy nie tylko pchły występujące na psie, ale czyścimy i odkażamy całe nasze otoczenie. Pchła jak wiadomo ma niezwykłą zdolność skoków. Może skoczyć na dl. 1,5 m, co sprawia, że  szybko przenoszą się z psa na psa.  Dlatego nie jest żadną ujmą dla właściciela, gdy okaże się iż właśnie jego pupil jest zapchlony, chociaż pan dba o niego i o jego higienę. Najważniejsze, aby jak tylko zauważymy je, odpchlić psa jak najszybciej. Pchła jest zazwyczaj dobrze widoczna, ma dl l,5 mm, nieco spłaszczony tułów, który umożliwia jej szybkie przemieszczanie  się między włosami. Składa jaja na skórze psa, skąd dostają się one na legowisko, szpary w podłodze, dywany i meble, jeśli pies się na nich wyleguje. Po kilku dniach z jaj wylęgają się małe larwy, które przeobrażają się w dorosłego osobnika. Pchły żywią się krwią psa, gryzą go, powodując uciążliwy świąd, mogą także wywołać uczulenie, przy czym czynnikiem alergizującym są wydaliny pcheł.. Często dochodzi do zapaleń skóry. Pies zaczyna, się drapać i gryźć. W skrajnych przypadkach, przy dużej inwazji pcheł, psu może zacząć wypadać sierść, grozi mu niedokrwistość i chudnięcie.

Na ogół jednak obecność pcheł nie jest groźna i medycyna weterynaryjna oferuje wiele preparatów, które w krótkim czasie pozwalają pozbyć się tych małych pasożytów. Jeśli pojawiły się zmiany skórne można psa wykąpać w specjalnym płynie przeciwpchelnym i łagodzącym stany zapalne.

Kleszcze

Inną, często nękającą psy dolegliwością są kleszcze występujące wiosną i latem, w okolicach zalesionych lub porośniętych krzewami. Kleszcz, podobnie jak pchła, odżywia się krwią. Samiec zapładnia samicę właśnie na skórze psa, po czym samica odpada i na ziemi składa jaja które przekształcają się w dorosłe osobniki, wchodzą na krzaki, źdźbła traw, czy gałęzie drzew, oczekując na swojego żywiciela. Nie napity kleszcz ma dł 2- 4 mm, a kiedy nakarmi się krwią, zwiększa znacznie swoją objętość, aż niekiedy przypomina ziarnko fasoli. Kleszcze najbardziej lubią czepiać się głowy, szyi, wewnętrznej strony ud, jednakże nie jest to regułą i dlatego po każdym spacerze poza terenem zabudowanym sprawdzamy dokładnie całego psa. Bywają bardzo niebezpieczne, ponieważ są nosicielami chorób pasożytniczych, a choroba odkleszczowa zwana Babesziozą jest zagrożeniem dla życia  zwierzęcia. Tak więc profilaktyka jest naszym podstawowym obowiązkiem.

Specjalne obroże i aerozole chronią przed opadaniem przez kleszcze. Jeżeli jednak mimo środków zapobiegawczych, kleszcz ulokuje się na ciele psa, trzeba go wykręcić żywego. Najłatwiej to zrobić za pomocą małego, plastikowego kleszczołapa (do nabycia w sklepach z artykułami dla zwierząt), albo zwykłej pensety. Trzeba uważać, aby główka nie została w ciele zwierzęcia i jeżeli nie potrafimy sobie z tym poradzić , lepiej poprosić o to lekarza weterynarii.

Psy mają doskonały słuch, wychwytują dźwięki niesłyszalne dla człowieka. Ich uszy są jednak podatne na różne choroby, a zapalenie ucha jest chyba najczęstszym schorzeniem. Podkreślić tu należy, iż są rasy szczególnie wrażliwe, a mianowicie te o długich, zwisających uszach np. spaniele, czy  bassety.

Dostęp powietrza do ich kanału słuchowego jest bardzo ograniczony.  W źle wietrzonym, zaparzonym i najczęściej jeszcze zarośniętym włosami uchu łatwo rozwijają się bakterie czy grzyby. Taki pies narażony jest także o wiele bardziej na przedostanie się do ucha ciała obcego jakim są nasiona traw tzw. plewki, zwłaszcza gdy lubi buszować w trawie na spacerach. Jednakże choroby uszu zdarzają się również u ras o stojących uszach, u których przewody słuchowe są odkryte.

Typowe objawy choroby uszu to częste potrząsanie głową, trzepanie uszami, drapanie ucha pazurami czy przechylanie głowy na bolącą stronę. Nierzadko można zauważyć, że dzieje się coś niepokojącego, gdy przypadkowe dotknięcie ucha wywołuje ból i pies piszczy. Po odchyleniu uszu można też zobaczyć zmiany na zewnętrznej stronie małżowiny usznej- zaczerwienienie czy rozpulchnienie skóry. W uchu dotkniętym stanem zapalnym wydziela się nadmiernie woskowina, która ma wygląd tłustej mazi w kolorze żółtym lub brudno- brązowym. Zatyka ona przewód słuchowy powodując  zaburzenia  słuchu.

Nie powinniśmy sami leczyć psa, ponieważ bardzo łatwo stan choroby może się  pogorszyć. Potrzebne jest badanie specjalistyczne  w gabinecie weterynaryjnym

W zasadzie wypadanie sierści jest normalnym procesem fizjologicznym u psa, który liniejąc, wymienia w ten sposób swoje owłosienie najczęściej na wiosnę lub jesienią. Jednakże czasami znacznie się ono zwiększa, doprowadzając do miejscowego łysienia. Taki proces może być skutkiem np. stresu , zaburzeń w funkcjonowaniu gruczołów wydzielania wewnętrznego czyli z przyczyn hormonalnych. Należy udać się wtedy do lekarza weterynarii, który określi przyczynę schorzenia i przepisze odpowiednie leczenie. Bywa jednak czasami i tak, że pies gubi nadmiar sierści przez cały rok i nie jest to odznaką żadnej choroby. Może to oznaczać, że naszemu psu jest zbyt ciepło, zwłaszcza gdy zimy są łagodne, a kaloryfery  gorące. Dobrym wyjściem z takiej sytuacji jest skrócenie  sierści w salonie fryzjerskim.

Niestety jest to bardzo często występujące schorzenie u psów, mające wielorakie podłoże. Po pierwsze: alergiczne, występujące w okresie zwiększonego pylenia drzew i traw. Po drugie: gdy jest suche lato i w powietrzu unosi się duża ilość kurzu (gorzej w tym wypadku mają psy małe,), a po trzecie: są rasy takie jak np. bernardyny, chow-chow, dogi niemieckie, bassety mające wrodzone wady powiek ,co powoduje stałe drażnienie ,a w efekcie stany zapalne. Istnieją dwa rodzaje takich wad: podwinięcie powieki do wewnątrz w kierunku rogówki i wywinięcie powieki na zewnątrz. Po czwarte: psu mogą przeszkadzać źle rosnące rzęsy, ciało obce w oku, czy zbyt długa grzywka spadająca na oczy.

Stan zapalny ma miejsce wtedy gdy oczy łzawią, podrażniona spojówka swędzi i pali więc pies trze oczy łapami sprawiając, że jego spojówki stają się coraz bardziej zaczerwienione i spuchnięte. Początkowy przejrzysty wypływ z oczu zamienia się w śluzowo-ropnyco szczególnie widać rano, gdy powieki są prawie zaklejone wydzieliną..

W przypadku, gdy zauważymy któreś z tych objawów pierwszą pomocą będzie przemywanie oka co kilka godzin albo aseptycznym płynem do oczu, takim jak dla ludzi, słabym roztworem herbaty lub letnią, przegotowaną wodą. Do przemywania używamy aseptycznej gazy, którą moczymy w jednym z płynów. Lepiej nie używać wacików, ponieważ drobne włókna mogą dostać się do oka. Przy ostrym stanie zapalnym bezpieczniej jest udać się do lekarza, który przepisze antybiotyk lub krople przeciwzapalne, a jeśli znajdzie ciało obce- usunie je.

Pies zaraża się jajami pasożytów na spacerze, nawet w miejscach pozornie czystych. Larwy robaków przedostają się do organizmu zwierzęcia np. przez skórę na opuszkach łap.

Najbardziej narażone na  pasożyty są szczenięta. Często przychodzą na świat już zarażone lub ulegają zarażeniu ssąc mleko matki. Zarobaczone maleństwo kaszle, wymiotuje, ma biegunkę lub zaparcie, chudnie chorobliwie, ma wzdęty brzuszek i zmienioną chorobowo sierść. Małe psy odczuwają skutki zarobaczenia znacznie silniej niż duże i może się to u nich zakończyć śmiercią. U dużych psów skutki zarażenia z początku są niezauważalne, a w tym czasie pasożyty wyniszczają organizm.

Dlatego systematyczne odrobaczanie psa jest niezwykłe ważne. Zabieg ten przeprowadzamy od razu po przyniesieniu  szczeniaka do domu, jeśli hodowca czy poprzedni właściciel tego nie zrobił. Musi to być wykonane koniecznie przed pierwszą serią szczepień. Potem robimy to l lub 2 razy do roku do końca życia psa. Do odrobaczania stosujemy odpowiednio dobrany bezpieczny preparat bądź w postaci tabletki bądź leku w tubce Podanie tabletki psu nie jest sprawą zupełnie prostą o ile nie uda się jej przemycić w kawałku mięsa. Tabletki na odrobaczenie najczęściej podajemy na czczo, jeden środek przeciw wszystkim robakom.

Rozpatrzmy teraz chorobę, która pojawia się u suk w starszym wieku czyli ropomacicze.

Częstotliwość jej występowania jest tak duża, że i o tym warto coś wiedzieć. Ropomacicze powodowane jest zaburzeniami czynności układu rozrodczego.

Chorują suki rasowe i nierasowe, takie które rodziły szczenięta i takie, które nigdy ich nie miały. Na rozwój choroby mają wpływ czynniki hormonalne.

Objawy ropomacicza

Objawem, który powinien zwrócić uwagę  właściciela,  jest:czerwono-żółty lub czekoladowy wyciek z pochwy.

Ale czasami zdarza się, że nie ma żadnych widocznych objawów, bo kiedy szyjka macicy jest zamknięta ropa zbiera się wewnątrz organizmu i nie wypływa.

Jest to bardzo groźne, ponieważ w tym czasie macica powiększa się znacznie. Organizm suki ulega ogólnemu samozatruciu. Suka staje się ociężała, traci apetyt, pije bardzo dużo wody.

Zapobieganie ropomaciczu 

W przypadku gdy zauważymy wszystkie lub niektóre objawy, należy szybko udać się do lekarza weterynarii, który łatwo stwierdzi przyczynę zmian w zachowaniu zwierzęcia.

Pomóc suce można tylko usuwając macicę chirurgicznie.

Po zabiegu, o ile nie był przeprowadzony zbyt późno, suka szybko wraca do zdrowia i poprzedniej dobrej kondycji.

1. Ciąża urojona u suki – co robić?

2. Zabieg sterylizacji suki – zalety

2. Kiedy szczepić psa – harmonogram